Öyle filmler, şiirler, oyunlar, kitaplar vardır ki hangi vakitte olursanız olun, başka şeylerden ne kadar sıkılmış olursanız olun; sizi tam da "işte burası, tam da burası" dediğiniz yere getirir bırakıverirler. "The Artist"i izlemeden önce Türkiye heyulasıyla yoğun bir hafta geçirdim. Türkiye üzerine düşünmek, üzülmek ve çözüm aramak ve umuda ve umutsuzluğa kapılmak bizim nesle kalan miras işte. Bizim de hala uğruna savaşacak değerlerimiz var ama umudumuz uçuşkan, kaçışkan...Cehalet ve kibir ve dahası yazık değerlerin galip gelir gibi yaptığı bu zamanlarda döndüm ülkeme...bol uçaklı, bol denizli, bol yolculuklu düşüncelerin, hayaller arasından...kafamdaki sinemaları da taşıdım kaybetmekten deli gibi korkarak; via perry mason dükkanını da bu yüzden açmaya kalktım ya çok uğrayamasam da...çünkü, geçenlerde çok sevdiğim arkadaşım Yenal'ın(Bilgici) Tanpınar'a atıfla yazdığı gibi, "bu ülke, içinde yaşayanlara, kendisinden başka bir şeyle ilgilenme imkanı vermiyor." Bu kıskacın içinde yorulmaktan korktum ben de. Doğru çünkü, Türkiye zor...İnsanın içindeki sükuneti vakumluyor mu bana mı öyle geliyor, bilmiyorum. Ya da şu günlerde her taraftan bir bunalım havası sezdiğim için mi...Ama var bi tuhaflık.
O yüzden "The Artist" gibi filmler iyi ki var...İnsanın içinde başka gündemlerin ağırlığından dibe itilmiş sinemaları çekip çıkarıyor; diyor ki, onlara yer aç, "make way for the young." Jean Dujardin'in oyunculuğunun da olduğu bir dünya burası. Güzel de yani aynı zamanda:) Bundan ala bir sessiz sinema dönemine armağan filmi düşünemiyorum. İstiklal caddesinde lapa lapa kar yağarken izledik; aklıma bir yandan Bursa'ya bağlı olan yerel kanalda(Olay Tv) sürekli gösterilen Sinatra'lı, bol danslı filmleri getirdi. Jean Dujardin muhteşem oyunculuğunun dışında, öyle içten gelerek dans ediyor ki, film bittiğinde dayanamayıp alkışladık, zaten bir kaç kişiydik gece seansında, fena kaçmadı:)
Velhasıl insan zihninde yer açmalı; dünya geniş, okuyacak, görecek çok şey var, güzel güzel ama, sakin sakin...
fotoğraf: Indiewire sitesinden.
