Kafadar tarihçilik üzerine yazıyor; söyledikleri oyunculuk için de geçerli değil mi:
"Maksat, anlamaya çalıştığımız insanların duygu ve düşünce dünyasına nüfuz etmekse, bu ille de onların duygularını paylaşmakla, yaşadıkları karşısında "hislenmekle" hasıl olmaz. Başkalarının acısını "gösteren" fotoğraflara bakarken duyacağımız sempati, Susan Sontag'ın yazdığı gibi, vicdanlı ve masum olma ayrıcalığını, ya da avuntusunu, tatmamızı sağlayacak tahlil zahmetinden kaçmamızın vasıtası olabilir.(Susan Sontag, Regarding the Pain of Others(New York: Farrar, Straus and Giroux, 2003).
Kendimizi duyguların sıcaklığına, tepkilerin güdüsüne bırakmamamız için de eğitim, yöntem ve sürekli bir çaba gerekir."Kafadar, Kim Var İmiş Biz Burada Yoğ İken, s.24-25
Tarihçilik de oyunculuk da hem beyin, hem kalp ile yapılır: "tarihçinin tasası her ikisi ile birden yaşamayı öğrenmek olmalı."s.24
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder